İçinde kendini en iyi hissettiği kıyafetlerini giydi. Çantasına Oktay Rıfat'ın şiir kitabını koydu. Dışarı çıktı ve kendini çimlerin üstüne attı. Dalgalı denizi seyretmeye başladı. Hava kapalı olduğundan olsa gerek sahil kenarında pek kimse yoktu. Az ilerde ağacın altında gülüşen sevgilileri gördü. Kulaklığını taktı, çantasını eline aldı ve sevgililerin yanındaki ağacın dibine oturdu. Müziği durdurdu ve sevgililerin ne konuştuğunu dinlemeye başladı. Onları dinlediğini anlamasınlar diye ara sıra kafasını sallıyor kendini müziğe kaptırıyordu güya. Mutlu görünüyorlardı, sürekli gülüşüyorlardı halbuki dediklerinin hiçbiri komik değildi. Aşık olsalar gerek ya da gerizekalı.
Çantasını açtı ve kitabını çıkarıp okumaya başladı. Üç buçuk saatte iki Oktay Rıfat şiiri okudu. Kitabını çantasına koydu. Ayağa kalktı ve yürümeye başladı. Çıkmaz bir sokakta, tinerci çocukların karşısında kendini buldu. Çocuklar üzerine doğru yürümeye başladı. Çok korktu çocuklardan, ölmekten, en çok da kendinden. Hemen kaçtı oradan. Nefeslendi, herhangi biri bu haldeyken ağlardı ama ağlamayı bile beceremedi. Her şey acı veriyordu ona. Ne yaşamaya ne de ölmeye cesareti vardı. Hiçbir şey olmamış gibi kulaklığını taktı ve Bohemian Rhapsody'i dinlemeye başladı. Keşke doğmasaydı.
